Neden sevdin BEŞİKTAŞ'ı ? " dediklerinde bi sebep bulamadım. Sevdim işte ! Doğuştan. SİYAH dediler BEYAZ döküldü dilimden. Kimsenin peşinden gitmedim. Kendim öğrendim sevmeyi. Ben büyüdükçe BEŞİKTAŞ da büyüdü. Kazandıkça değil , kaybettikçe daha çok sevdim. Kötülediler daha çok sevdim. Başka takımlardan bahsettiler daha , daha çok sevdim. Bazen yaş oldu gözümde damla damla , bazende tebessüm dudaklarımda. Kaybettiğimiz maçtan dönerken çekmedim montu üzerime hepsine inat gururla taşıdım formamı. Atkım hep boynumdaydı. Baş ucuma koydum uyudum , gözyaşımı sildim. Ertesi günü yine giydim formamı , artistlik olsun diye değil , kaybettiğimizde­daha çok sevdiğim için ! Aldırış etmedim ya da çıkarmadım , ne yüzle giyiyorsun hala bu formayı dediklerinde...­Aksine göstere göstere giydim. Ben BEŞİKTAŞ kazanıyor diye sevmedim. Menfaat için düşmedim yollara. Hangi takımlısın dediklerinde sırf cevabım olsun diye gönül vermedim. Ben BEŞİKTAŞ'ı çıkarsız , karşılıksız sevdim. Kıskandım bazen Seref Bey'in. Havasını içine çeken insanları. Milyonlarca kişi omuz omuza kıskandım. Ağladım saatlerce hıçkıra hıçkıra. Sevdim işte ötesi yok...BEŞİKTAŞ'­ın öyküsü bir aşk hikayesine benzer gözyaşlarının eksik olmadığı. mutluluktan da ağlarsınız üzüntüden de.. ama her damlası, duyduğunuz sevgiyi biraz daha artırır. ve her BEŞİKTAŞ bayrağına sarılı tabutu görüşümde anlıyorum ki BEŞİKTAŞ'lı ölürken bile terk etmez AŞKINI.!